කොයිබද මැණිකේ...!

පි/වියපත් දිනිඳු අවරට යන වෙලා වේ
මැණිකේ කළය ගෙන ඇයි මේ සැඳෑ වේ
දැක ඔබෙ උවන මගෙ සිත කල්පනා වේ
මඟ හැර කෙලෙස යන්න ද මේ සිනා වේ

ගැ/නොදුටුවෙ දිනිඳු පෙර දින මේ සැඳෑ වේ
සැඟවී ගොස් ද පාවුණ වැහි වලා වේ
නො සිතා තවත් ඒ ගැන මේ වෙලා වේ
හැකි නම් යමු ද දිය ගෙනෙනා දිහා වේ

පි/රෑ බත පිසින්නට දිය ඇදලා දෙන්න ම්
ඔබෙ තනි නො තනියට සැම දින ලඟ ඉන්න ම්
හේනක් කොටා කුඹුරක් කරලා දෙන්න ම්
සිත යට තෙරපෙනා දෙය මම පවසන්න ම්

ගැ/හීලට දවාලට මම දිය ඇදගන්න ම්
තනිකම දැනෙන විට බුදු ගුණ සිහි ගන්න ම්
හේනක් කරන ලෙස සැමියට සවසන්න ම්
නොහැකිය නටන්නට ඔබ කියනා වන්න ම්

පුතුනි...!

මා එදා රෑ සිතුවේ
නො දුටු නුඹ ගැනයි
එදා රෑ සීනේ දුටුවේ
නුඹේ සිනහවයි

තිදසින් වරම් ලැබිලා
අපේ ලොව වෙතයි
නුඹ පැමිණෙති කිව්වේ
නුඹේ මව තමයි

ජීවන කුඩා ඔරුවේ
රුවල ඔබ තමයි
නො දනී එදා බිඳුණේ
පුතුනි රුවල මයි

කම්මල්කරු

දකුණත ඉහල හා පහලට යන විට දී
වම් අත අඬුව තෝරයි ගිනියම් කැබලී
අත රැඳී මිටිය නියමිත තැන පතිත වෙතී
ගමට වුවමනා දෙය මෙහි නිපදවෙතී

අදිනා විටදි මයිනා හම වෙර යොදලා
ගත නහවනා දහදිය ගං රැළිති බලා
දෙ පසින් තිබෙන පපුවේ ඉලඇට ගැණලා
අහවර කරන්නට හැක ඇසි පිය නො හෙලා

රත් වූ යකඩයක් මෙනි ඔහුගේ දිවිය
පෙර කල සියලු දේ කෙරුමට නැත සවිය
තැළෙනා විටදි සැම දෙන උඩ පැන තැලිය
පිට කොන්දට ම ඇලුණේ උදර යෙ සිවිය

පන්නරෙ තබා ගන්නට නො කැපෙන පිහියේ
ගම්පති තුමා උදයෙ ම කම්මලට ගියේ
අත රැඳි මිටිය නැත නැවතත් උඩට ගියේ
දුටු විට නිසල කය දෑසම නළලෙ ගියේ

නුඹේ අත ...?

සියපත නෙළන්නට පොකුණට බැස්ස ලියේ
ජලේ ගැඹුර වැඩි තැන් ඇත හිටි හැටියේ
සළුව තෙමෙයි මඩ ඉහිරෙයි ඉඟ නෙරියේ
සෙමින් දෙපා තබපන් මගෙ සුරතලියේ

නැමී සොයන විට නෙළුමක් ලහි ලහියේ
මගෙ නෙත රැඳුනෙ නුඹ උකුලෙයි ළමිස්සියේ
ඇත්දල පැහැය පරදයි බඳවට එළියේ
තිසරුන් සිර කලේ ඈයි ඔය කිටි කිටියේ

මගේ ගෙ පැළ නැත තවමත් කළ එළියේ
හැකි ද නුඹට ගන්න ට බර දිරිය ලියේ
යන විට බුදු පුදට ඔබ මම සඳ එළියේ
හිඳිනෙමි නුඹේ අත දෙනවද සොඳුරු ලියේ

අමතක කල මැන

අමතක කළ මැන
මා පිළිබඳ ඇති
යටගිය මතකය
මට සමු දෙනු මැන වී

ඔබ දිවි මඟ තුල
මා හමු වුන'යුර
සිහිනෙක පමනක්
මැදි යම් රැය තුල දී

ඉවත දමනු මැන
තව ඔබ සතු නම්
පුද දුන් සෙනෙහස
කුළුඳුල් පෙම තුල දී

පින..?

පින් ගත් දෙවියනේ මේ දුක අස න්නේ
දෙව් දත් වගෙයි නිළමේ මට පෙනෙ න්නේ
පින්වත් මැණිකෙ ගැන ඔහු නෑ තක න්නේ
කුඹුරත් අඳෙන් හැරවන්නයි තන න්නේ

පරවෙණියටමයි ගැති කම් කර න්නේ
හතරෙන් එකේ කොටසයි මට ලැබෙ න්නේ
තුන්සිය හැට දොහේ කුඹුරෙයි නැහෙ න්නේ
ගත් පින් බලෙන් මා මුදවා හරි න්නේ

මගේ පිඟානට සෙනසුරු වඩි න්නේ
රීරි මාංසෙයි හුරා ගිලි න්නේ
සෑහෙන දිනක් නම් මට නෑ පෙනෙ න්නේ
දෙවියනි ඔබේ පින් බල කොහි තිබෙ න්නේ